احمد نادعلیان روایت كرد
قصه جزیره شاد خسرو سینایی چه بود؟
موزیك خوان: «هرمز» جزیره پرچالش خلیج فارس كه شش سال پیش به قاب دوربین «خسرو سینایی» نشست تا به شادترین اثر او تبدیل گردد، هنوز روی سرخط اخبار حوادث تلخ میراث فرهنگی و گردشگریست. اما آن فیلم كه با هزار امید برای حل معضلات محیط زیست و گردشگری هرمز ساخته شد، چه دستاوردی برای سرزمین «هفتاد رنگ» داشت؟
جزیره رنگین فیلمی بود که سینایی در سال 1393 ساخت. خودش گفت اهتمام داشته نیمه پر لیوان را نشان دهد و مدام از کارهای نکرده دولت نگوید و همت مردمی را نشان دهد که آستین بالا زده اند تا این جزیره را ارتقاء دهند. احمد نادعلیان، هنرمندی که صاحب موزه ای در این جزیره است و آن فیلم اقتباسی آزاد از زندگی او بود، می گوید: «آن فیلم موجب شد خیلی ها هرمز را ببینند.» جزیره ای که تا سال ها با خام فروشی خاک سرخ و انحصارطلبی ها دست به گریبان بود، خاک هایی که حالا توسط گردشگران از جزیره خارج می شود، توریستهایی که دعوت شدند به این جزیره تا مُسکنی باشند برای دردهای جزیره راهبردی خلیج فارس اما حالا زخمی شده اند بر تن آن و چهره جزیره را آشفته کرده اند. اینک درست در روزی که خسرو سینایی از دنیا رفت، از جزیره شاد او خبر رسیده که یک اثر تاریخی در معرض خطر قرار گرفته است.
اما چه شد که سینایی از هرمز فیلم ساخت. روایت او چه دستاوردی برای این جزیره داشت. احمد نادعلیان، هنرمند که سال هاست موزه ای را در جزیره هرمز مدیریت می کند، به بهانه درگذشت خسرو سینایی، قصه فیلم شدن جزیره هرمز را در گفت و گو با ایسنا این طور روایت می کند: آقای سینایی قبلا به دلیلهای زیادی به جنوب علاقه نشان داده بود، وقتی که فیلم «عروس آتش» را ساخت. اگر به نقاشی های همسر ایشان (گیزلا وارگا سینایی) هم نگاه کنید همیشه پیوندی بین اسطوره های یونان و زنان برقع پوش جنوبی ایران را می بینید؛ خیلی ساده رابطه بین فرهنگ غرب و اقوام ایرانی را در کارهایشان به تصویر کشیده اند. از سویی، آقای سینایی به مناطق مختلف ایران دعوت می شدند تا کارگاه فیلم برگزار کنند و به جوانان آموزش دهند، سال ها پیش از طرف جوانان هرمزگانی به این استان دعوت شده بودند، این میان نباید ارتباط قوی آقای سینایی با هنرمندان تجسمی را در شکل گیری داستان برخی فیلم ها نادیده گرفت، ایشان همچون شخصیت های سینمایی بودند که با هنرمندان زیادی در حوزه تجسمی همچون ژازه طباطبایی ارتباط داشتند.
وی افزود: سال ۱۳۸۵ وقتی برای یک جشنواره محیطی به جزیره هرمز دعوت شدم، همسر و دختر آقای سینایی نیز دعوت شده بودند. هواپیمای ما که در راه بندرعباس در حرکت بود به خاطر طوفان ناچارا در شیراز فرود آمد و ما ساعت ها در سالن ترانزیت بودیم که این بهانه و فرصتی شد برای آشنایی بیشتر با خانواده هنرمند سینایی. این دوستی بواسطه فعالیت در انجمن هنرمندان نقاش ایران تقویت شد تا این که سال ها بعد، خانم سینایی به همراه توران زندی ـ همسر غلامحسین نامی ـ چند روزی به جزیره هرمز سفر کردند و میهمان موزه ما شدند. تحولات این جزیره در شش هفت سال برای آنها، حیرت انگیز بود.
نادعلیان اظهار داشت: ایده آل آقای سینایی ساخت فیلمی از مهاجران لهستانی در ایران در زمان جنگ جهانی بود اما آن پروژه به نتیجه نرسید و به پیشنهاد همسرش، گفت و گوها و مذاکرات درباره هرمز شروع شد. او به جزیره آمد. اول قرار بود قصه های هرمز را به تصویر بکشد، اما بعد عنوان فیلم «جزیره رنگین» شد.
این هنرمند در ادامه به برداشت هایی که از آن فیلم شد، اشاره نمود و اضافه کرد: وقتی فیلم ساخته و پخش گردید، برداشت های متناقضی را از جامعه روشنفکری و محلی شنیدم. آقای سینایی فکر می کردند خیلی ها با دیدن این فیلم شیفته و راهی جزیره هرمز شوند. حتی زمانی که فیلم در جشنواره ای در کانادا پخش گردید، ایشان گزارش های منتقدان کانادایی را فرستاد که نوشته بودند پس از برقراری رابطه بین ایران و کانادا، باید چمدان ها را ببندیم و راهی جزیره هرمز شویم. اما گروهی از روشنفکران فیلم ساز نظرشان بر این بود که فیلم «عروس آتشِ» سینایی بهتر بوده و جزیره رنگین در آن اندازه نبود. نگاه مردم محلی هم این بود که فیلم نگاه از بالا به پایین دارد، یعنی آنطور که برخی تصور می کنند فیلم اهتمام داشته چهره فقیری از جزیره را نشان دهد، مردم بومی چنین برداشتی نداشتند. بعضی از مردم محلی تحت برخی القائات فکر می کردند شخصیت به تصویر کشیده شده در فیلم، نقش منجی را بازی می کند که خودش و همسرش بدیهیات را به آنها آموزش می دهند. عده ای هم در مخالفت با این گروه، نقد داشتند که احمد نادعلیانِ فیلم که مهدی احمدی نقش آنرا بازی می کرد و همسرش که اتفاقا همسر خودم بازی آنرا به عهده داشت، با واقعیت تطبیق ندارد. با همه این ها، برداشت شخصی ام این است که روایت آقای سینایی در جزیره رنگین، اقتباسی آزاد بوده است.
اما نادعلیان از دستاورد این فیلم برای جزیره هرمز اظهار داشت که آنها سال ها درگیر خام فروشی خاک سرخ بود. این هنرمند اظهار نمود: من فیلم ساز نیستم و تجربه این کار را هم ندارم، اما می دانم به احترام آقای سینایی، اسم بزرگ سینمای ایران که با هنرمندان درجه یک ارتباط داشت، جزیره هرمز دیده شد. فیلم در نقاط مختلفی نمایش داده شده است، حتی برای دو ماه در لیست فیلم های فارسی زبان هواپیمایی امارات و ترکیه بود، در بسیاری از کشورها دیده شد، حتی امسال با وجود قهریت صدا و سیما با هنرمندان نامی کشور، این اثر دو بار پخش گردید و جامعه روشنفکر در بیرون و درون کشور، از مجرای این فیلم، جزیره هرمز را دیدند، بااینکه انتظارات برخی بالا بود اما پس از این فیلم بود که برخی هنرمندان به هرمز آمدند و خواستند که قرائت های خودرا داشته باشند.
این هنرمند معتقد است: برای جامعه بومی باید زمان سپری شود تا دریابند هیچ فیلم سازی به آن اعتبار، تا این اندازه به بازیگران بومی بها نداده است. آنها در جزیره رنگین سیاهی لشگر نبودند و شاید ده ها سال بعد، این فیلم گوشه ای از جنبه های باارزش را برای آنها نمایان کند.
منبع: musicreader.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب