دوستان فرزاد عرب زاده از این نوازنده فقید ویولن گفتند
نگذاریم هجویات موسیقی را به خورد مردم بدهند
علیرضا چراغچی ـ نوازنده ویولن ـ در جواب این پرسش که چرا اساتید حرفه ای موسیقی کنار گذاشته شده اند، اظهار داشت: عرصه دست یکسری از اساتید افتاده که با سیاست های غلط همه را کنار زدند و خواستند فقط خودشان باشند. افرادی که حتی به جای ویولن، کمانچه را جایگزین کردند. اگر این اساتید از گوشه نشینی و انزوا دست بردارند، شرایط بهبود می یابد.
به گزارش موزیک خوان به نقل از ایسنا، مراسم یادبود فرزاد عرب زاده _ نوازنده ویولن _ باحضور روزبه کلانتری، علیرضا چراغچی، بهنام خدارحمی، بابک خواجه نوری، یکشنبه، ۲۴ اسفندماه برگزار شد.
عرب زاده هیچ گاه به فکر انتشار آثار خود نبود
در ابتدای این مراسم علیرضا چراغچی (نوازنده ویلن) اظهار داشت: فرزاد عرب زاده متولد اردیبهشت ۱۳۵۰ بود. خاندانش با پدر من دوست بودند و من از ۱۶ سالگی با او آشنا شدم. او نوازنده بسیار توانمندی بود و بسیار ماهرانه و زیبا ویولن می نواخت. از ۱۷ سالگی نزد استاد اسدالله ملک رفت و در مدت دو سال تمامی کتاب ها را تمام کرد. سپس نزد استاد سیاوش زندگانی آموزش های لازم را فرا گرفت و بعد توسط استاد بیژن ترقی که از بستگان ایشان بودند به استاد پرویز یاحقی ارائه شد و در مکتب ایشان کسب فیض کرد.
وی با اشاره به اینکه فرزاد عرب زاده نوازندگی ویولن را بعنوان حرفه انتخاب نکرده بود و از آن ارتزاق نمی کرد، اظهار داشت: او شغل و پیشه خانوادگی خویش را داشت و ویولن را فقط برای دلش می نواخت. هیچگاه هم به فکر عرضه و انتشار کارهای خود در زمینه نوازندگی ویولن نبود و با وجود جدیتی که در این حوزه داشت، عرضه تولیداتش را جدی نمی گرفت. بارها به اتفاق دوستان متذکر شدیم که آثارش را به نشر سراسری برساند اما گوشش بدهکار این حرف ها نبود.
در ادامه این مراسم چراغچی در پاسخ به این سؤال که آیا اثری از فرزاد عرب زاده وجود دارد که به صورت مجازی در رسانه ها منتشر شود، اظهار داشت: ایشان قطعاتی را با کمک و نظارت آقای بهنام خدارحمی در منزل شخصی خودشان ضبط کردند که میتوان از میان آنها آثار فاخری را پیدا کرد. ولی متاسفانه هیچ اثر رسمی ای تا به امروز منتشر نکرده اند.
عرب زاده ترجیح می داد به همکاری دعوت شود
بهنام خدارحمی (آهنگساز و تنظیم کننده) از دیگر مدعوین حاضر در این مراسم، اظهار نمود: من سال ها پیش توسط استاد پرویز یاحقی با فرزاد عرب زاده آشنا شدم و ارتباط بسیار نزدیکی با هم داشتیم. فرزاد عرب زاده مضاف بر هنر و نوازندگی بسیار زیبایش، انسانی به تمام معنا و بسیار با محبت و مهربان بود؛ ولی شوربختانه خجالتی و گوشه گیر بود و البته بیشتر مایل بود از جوانبِ مختلف هنری درخواست برای همکاری داشته باشد نه اینکه خودش به دنبال راهی برای فعالیت در زمینه موسیقی باشد.
وی ادامه داد: این در شرایطی است که هنر برای مردم است و برای خود هنرمند نیست. هنرمند وقتی اثری هنری را خلق می کند به جهت ارتباط با مردم است وگرنه در کنج تنهایی نمی گردد کاری کرد و عرضه هنر مقوله عظیمی است. اما فرزاد تن به این کار نمی داد و منتظر بود او را دعوت به همکاری و انتشار آثارش کنند؛ البته ناگفته نماند که چنین چیزی نشأت گرفته از حرفه ای بودن نوازندگی ایشان بود و اینکه خویش را سخت در این حوزه قبول داشت.
برای موسیقی ایرانی بستری فراهم نیست
خدارحمی (آهنگساز و تنظیم کننده) در ادامه تصریح کرد: شوربختانه پس از انقلاب ۵۷ برای این سبک از موسیقی ایرانی که به قولی شیرین نوازی گفته می شود بستری فراهم نیست. بارها در محافل مختلف شنیده ام که می گویند: چرا ما دیگر اساتیدی همچون پرویز یاحقی، اسدالله ملک، بدیعی و... نداریم؟ بدین منظور از این تریبون استفاده می کنم و به ضرس قاطع می گویم ما اساتیدی همچون روزبه کلانتری، علی چراغچی، بابک بختیاری، فرشید فرهمند و... داریم که هر کدام یک استاد دارای سبک هستند ولی متاسفانه در دوره ای زندگی می کنند که تریبونی ندارند و کمتر کسی آنها را می شناسد. این افراد کجا بروند بگویند این هنر من است و من را بشناسید؟ البته ناگفته نماند سالیان سال است که اساتیدی همچون استاد مهران مهتدی، استاد سیامک ایقانی و دیگر اساتیدی که کم هم نیستند خالصانه و بدون هیچ چشم داشتی در این سبک هنر جو پرورش می دهند.
او اضافه کرد: اصولا خاصیت هنر این است که هنرمند چندین سال از جامعه خود جلو باشد. با عنایت به این که الان محدودیتی به لحاظ ارتباطی وجود ندارد و به لطف شبکه های مجازی هر شخصی به نوبه خود رسانه خودش را دارد، باید از این توانایی استفاده نماییم. می توانیم به کمک استادانی همچون کلانتری، چراغچی، خواجه نوری و همینطور دیگر اساتید در این سبک و سیاق نهضت مجازی را جلو ببریم. من هم پیج شخصی ام را پس از مدت ها کلنجار رفتن با خودم سر و سامان دادم و فعالیت مجازی خویش را آغاز کردم تا بتوانم با مخاطبانم رو در رو شوم و تعامل مستقیم داشته باشم. به امید خدا اگر شرایطی فراهم گردید در فرصتی مناسب بر مزار فرزاد عرب زاده مراسم یادبودی برگزار می نماییم.
خدارحمی خاطرنشان کرد: تا شرایط موسیقی کشور حل نشود چیزی درست نمی گردد حتی با خارج رفتن و داشتن کرسی. این را بدانید ما همه تارهای یک حنجره ایم! بدیعی ها یاحقی ها و تجویدی ها همه زنده اند.
بهنام خدارحمی در انتها اظهار داشت: اگر به همین ترتیب پیش برود، تا ۳۰ سال دیگر متاسفانه از ویلون ایرانی چیزی باقی نخواهد ماند. چونکه به علت وجود موسیقی های مصرفی و هجویات در جامعه، هنرجویان ویولن از موسیقی ایرانی و ربع پرده فرار می کنند و این بسیار خطرناک می باشد. حتی آواز خوانی و زمزمه خوانی و ملودی ایرانی هم کمرنگ شده و این یک فاجعه ملی-هنری است.
باید بگذاریم موسیقی ایرانی توسط نسل جوان امروزی شنیده و شناخته شود تا به بقای آن کمک کرده باشیم.
موسیقی ایران دست تولیدکنندگان موسیقی مصرفی است
بابک خواجه نوری (نوازنده تنبک) در ادامه صحبت های بهنام خدارحمی اضافه کرد: من هم این اواخر تقریباً بیشتر زمانم را با فرزاد عرب زاده می گذراندم و به قولی روز و شب در کنار هم، مشغول ضبط موسیقی بودیم. همانطور که بهنام خدارحمی گفت من هم تایید می کنم فرزاد بسیار خجالتی و گوشه گیر بود و با عنایت به این که شغل اصلی اش در حوزه دیگری بود بیشتر مایل بود برای فعالیت در زمینه موسیقی او را دعوت کنند ولی متاسفانه این اتفاق میسر نشد چون هم اکنون بخش عظیمی از موسیقی ایرانی دست کسانی است که موسیقی مصرفی تولید می کنند.
از نبود فرزاد عرب زاده سخت غمگینم
روزبه کلانتری (نوازنده ویلن) بیان نمود: تا کنون بیشتر از دوهزار هنرجو داشته ام، سال ها پیش قصد داشتم دو آلبوم منتشر کنم ولی متاسفانه پس از بالا رفتن قیمت دلار ناچارا می بایست تمامی هزینه ها را شخصا پرداخت می کردم. مبلغ کمی هم نبود و بالغ بر دویست میلیون هزینه داشت. ضمن اینکه بازار را سنجیدیم و متوجه شدیم برگشت مالی و اقتصادی ندارد و اصلا به صرفه نیست. فرزاد عرب زاده دوست نداشت برای کارش تبلیغ کند و توقع داشت دنبالش بیایند و برای کار دعوتش کنند. استاد پرویز یاحقی هم این گونه بود و بر این باور بود که باید دنبالش بیایند نه اینکه خود به دنبال همکاری با دیگران باشد و این با وجودی بود که ایشان در مصاحبه با علی امینی گفته بودند حتی حقوق بازنشستگی هم ندارند.
وی در ادامه این مراسم تصریح کرد: سال ۷۰ نخستین آلبوم خویش را منتشر کردم اما پس از آن به قدری شوریده حال شدم که دیگر بیست سال اثری منتشر نکردم تا اینکه به اصرار دوستانم تصمیم به تربیت شاگردانم گرفتم وگرنه سال ها قبل از دنیا رفته بودم. همه می دانند که طی این سال ها قاچاقی زنده بوده ام.
کلانتری در ادامه اظهار داشت: نوع موسیقی طوری تغییر کرده است که من اگر کاری را عرضه دهم، بطور قطع مردم پذیرای آن نیستند و بدین سان صدمه می بینم. چون طاقتم کم است و توان تحمل ندارم، این در صورتی است که باید مقاوم بود و آستانه صبر و تحمل را بالا برد. از نبود فرزاد عرب زاده بسیار ناراحت و غمگینم و تحملش برایم دشوار می باشد. انگار نیمی از وجودم را با خود برده است. مرگ او داغ بزرگی بر دلم نهاد طوری که ۴۸ ساعت مدام گریه می کردم. او به علت تنهایی اش واقعا امیدش را از دست داده بود.
او در انتها اظهار نمود: نگذاریم هجویات را به خورد مردم بدهند. متاسفانه مافیای موسیقی در ایران طی این ۴۲ سال این هنر را به ورطه نابودی کشاند تا جایی که امروزه دیگر اثری از این هنر باقی نمانده است. مثلا امروزه آواز اصفهانی که ما می زنیم اصفهان اصلی (ربع پرده) نیست و سه گاه و افشاری و... بندرت شنیده می شود.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب