چرا بازیگر زن هوش مصنوعی هالیوود را به آشوب کشید
موزیک خوان: فضای کلی هالیوود امروز نوعی خلأ خودشیفتگی را تداعی می کند. ما در «عصر طلایی سینمای خودمحور» زندگی می نماییم، جایی که خیلی از فیلم ها بالاتر از آنکه برای مخاطب ساخته شوند، در خدمت نمایش نفس و غرور بازیگران هستند.
بتازگی شخصیت دیجیتال جدیدی به نام تیلی نورود، یک «بازیگر مصنوعی» تولید شده با هوش مصنوعی، تنها در یک برنامه کوتاه کمدی ظاهر شد. همین حضور گذرا کافی بود تا واکنش های شدید و منفی به دنبال داشته باشد: تماشاگران، منتقدان و خصوصاً بازیگران، همه با صدایی واحد گفتند: «چقدر منزجرکننده!»
بازیگران خیلی سریع تر از بقیه دست به محکوم کردن زدند. برایشان روشن بود که چنین ایده ای افسرده کننده، آخرالزمانی و مشکوک است خصوصاً اگر فناوری به کار رفته چهره های واقعی را بدون اجازه کپی کرده باشد. علاوه بر این، کیفیت فنی هم چندان مطلوب نبود: همانطور که یکی از منتقدان به شوخی گفت، دندان های تیلی هنوز نامشخص اند و به اصطلاح «دوره دندان درآوردن» را می گذراند، یعنی راه زیادی تا یک اجرای جدی در پیش است.
با این حال، واکنش رسمی هم در آمریکا دیده شد: اتحادیه بزرگ بازیگران در اطلاعیه ای اعلام نمود خلاقیت باید «انسان محور» باقی بماند و این اتحادیه با جایگزینی هنرمندان توسط نمونه های مصنوعی مخالف است.
چهره های سرشناس هم به صف مخالفان پیوستند. ناتاشا لیون اظهار داشت: «عمیقاً گمراه کننده و بطورکامل فجیع است. این راهش نیست.» و امیلی بلانت در یک پادکست اظهار داشت: «خدایا، کارمان تمام است. این واقعا وحشتناک است... لطفاً دست از گرفتن ارتباط انسانی ما بردارید.»
در ظاهر، همه حق دارند. ما هم می گوییم: درست است! اما کمی مکث ضروری است. چون بازیگران وقتی از «واقع گرایی» و «ارتباط انسانی» حرف می زنند، گاهی خودشان هم خلاف آن رفتار می کنند!
بازیگران و واقعیتی که تغییر می دهند
در این فصل سینمایی، دست کم چهار بازیگر زن مشهور (همگی زیر چهل سال) ظاهراً عمل های زیبایی ای انجام داده اند که چهره شان را به صورت محسوس تغییر داده است. گونه ها صاف تر، فک ها تیزتر و لب ها حجیم تر شده اند. نتیجه؟ چهره هایی یکسان، استاندارد و یکنواخت؛ انگار نیاز به هوش مصنوعی نبوده، چون همه خودشان را به «کپی های دیجیتال» بدل کرده اند.
هیچ کدام این تغییرات را تأیید نکرده اند و طبیعتاً بدن و صورت هر کس انتخاب شخصی اوست. اما وقتی شغل شما این است که نقش «آدم های عادی» را باورپذیر ایفا کنید، تغییر ناگهانی و دائمی در ظاهر، به صورتی اعتماد و پیوند تماشاگران را خدشه دار می کند.
طبیعی است فشار اجتماعی روی زنان بازیگر (برای جنگیدن با گذر زمان) بسیار سنگین باشد. درک این تصمیمات آسان است. اما وقتی با جراحی تلاش می کنید حقیقت زیستی را انکار کنید، ادعای «پایبندی به حقیقت انسانی» کمی متناقض بنظر می رسد.
و این مسئله فقط به زنان محدود نمی شود؛ مردان هم گرفتارند، فقط کمتر آشکار. فضای کلی هالیوود امروز نوعی خلأ خودشیفتگی را تداعی می کند. ما در «عصر طلایی سینمای خودمحور» زندگی می نماییم، جایی که خیلی از فیلمها بیشتر از آنکه برای مخاطب ساخته شوند، در خدمت نمایش نفس و غرور بازیگران هستند.
منبع: موزیك خوان
این مطلب موزیک خوان را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب