فجر جهانی خاموش افتتاح خواهد شد
موزیک خوان: یکی از اصلی ترین انتقادها به این نوبت، سکوت سنگین بخش خبری و روابط عمومی جشنواره است؛ بخشی که به جای ایجاد جریان رسانه ای، اطلاع رسانی شفاف و پاسخ گویی، در عمل خاموش بوده است.
چهل وسومین دوره جشنواره جهانی فیلم فجر امروز در حالی شروع می شود که مجموعه ای از ابهام ها، تأخیرها و بی برنامگی ها، تصویری کم رمق از یکی از قدیمی ترین رویدادهای سینمایی کشور ساخته است؛ جشنواره ای که بعد از سال ها رفت وآمد میان استقلال و ادغام در بخش ملی، امسال باردیگر بصورت مستقل برگزار می گردد و برای اولین بار میزبان خویش را به شیراز سپرده است.
با این حال، هرچه به زمان شروع رویداد نزدیک شدیم، نشانه های بیشتری از ضعف ساختاری و اجرایی آن آشکار شد؛ تا جایی که خیلی از فعالین رسانه ای باور دارند اگر قرار بود استقلال بخش بین الملل به چنین کیفیتی ختم شود، شاید ادامه دادن مدل پیشین هرچند نه بی نقص دست کم با این حجم از بی توجهی و سکوت همراه نبود.
روابط عمومی خاموش؛ رسانه ها در تاریکی کامل
یکی از اصلی ترین انتقادها به این نوبت، سکوت سنگین بخش خبری و روابط عمومی جشنواره است؛ بخشی که بجای ایجاد جریان رسانه ای، اطلاع رسانی شفاف و پاسخ گویی، در عمل خاموش بوده و کمترین ارتباط را با خبرنگاران برقرار کرده است. نتیجه این وضعیت، انزوای بیشتر جشنواره و کاهش چشم گیر رغبت رسانه ها برای پیگیری اخبار و برنامه های آنست.
انتشار جدول نمایش فیلمها نیز امیدها را افزایش نداد؛ برعکس، این جدول نشان داد که جشنواره در عرصه محتوا نیز حرف چندانی برای گفتن ندارد. اتکای افراطی به یک «کلیدواژه شاعرانه» که گفته می شد مقرر است در جوار حافظ و سعدی جلوه ای تازه پیدا کند، در عمل به طرحی ناهماهنگ و نامناسب بدل شده که بیشتر شبیه آوایی ناخوش در جمع پرندگان خوش صداست تا انتخابی هنری یا هویتی.
عدم دعوت از «صدای هند رجب»؛ پرسشی بی پاسخ در بخش ایدئولوژیک
یکی از انتظارات جدی، حضور فیلم «صدای هند رجب» بود؛ اثری که می توانست حداقل در امتداد اهداف اعلام شده جشنواره در رابطه با دفاع از مردم فلسطین معنا پیدا کند. اما دعوت نشدن این فیلم با بهانه هایی واهی پرسش های جدیدی در رابطه با میزان جدیت برگزارکنندگان در پیگیری همین اهداف حداقلی بوجود آورده است. هنوز مشخص نیست تا چه اندازه تلاش واقعی برای حضور این فیلم انجام شده است. این فیلم می توانست کمترین اقدامی برای تحقق اهداف ایدئولوژیک جشنواره باشد؛ اهدافی که با دفاع از مردم مظلوم فلسطین هم خوانی دارد.
ابهام در برنامه ریزی، اعلام نشدن لیست مهمانان، معرفی نشدن فیلمها و نبود اطلاعات پیشینی، امکان پوشش حرفه ای را از رسانه ها، منتقدان و حتی سینماگران سلب کرد. این در شرایطی است که در معیارهای جهانی، بازه قبل از جشنواره مهم ترین زمان برای تبلیغات، معرفی آثار، انتشار تیزر، نشست های نقد و بررسی و ایجاد جریان گفتگوست. اما تأخیرهای مکرر در اعلام اطلاعات، در عمل این فرصت را از میان برده و حتی برنامه ریزی حداقلی برای پوشش رویداد را نا ممکن کرده است.
اکنون که جشنواره کار خویش را شروع کرده، بنظر می رسد این سکوت و عدم اطلاع رسانی ها نه یک خطای اجرائی، بلکه نتیجه طبیعی نبودِ محتوای قابل عرضه بوده است.
اگر مخاطبان دوره های دبیری رضا میرکریمی را ندیده بودند، شاید امروز چنین نارضایتی شدیدی وجود نداشت؛ همان دوره هایی که نشان داد بخش بین الملل ظرفیت و پتانسیل های جدی برای رشد و اثرگذاری دارد. اما در دوره اخیر، نه از آن پتانسیل ها خبری هست و نه از برنامه ریزی هایی که آن موفقیت ها را امکانپذیر کرده بود. گویی بخش بزرگی از تجربیات گذشته کنار گذاشته شده و جشنواره به مسیر معکوس عقب گرد کرده است.
چهل وسومین دوره جشنواره جهانی فیلم فجر، در آستانه برگزاری، بیشتر از آنکه شور و شوق یک رویداد بین المللی را القا کند، پرسش هایی جدی در رابطه با لزوم برگزاری، شیوه مدیریت و چشم انداز آینده اش بوجود آورده است. جشنواره ای که قرار بود با استقلال باردیگر خود به مرحله ای جدیدالورود شود، حالا با ضعف های ساختاری، بی برنامگی و محتوایی کم رمق روبه روست؛ وضعیتی که بسیاری آنرا نتیجه مستقیم نبود برنامه ریزی، عدم شفافیت و فاصله گرفتن از معیارهای حرفه ای می دانند.
در مجموع، چهل و سومین دوره جشنواره جهانی فیلم فجر، بجای این که نمادی از تجدید حیات باشد، با این ضعف ها به انزوای بیشتر کشیده شده است. آیا این جشنواره می تواند از این بحران عبور کند، یا این دوره نقطه عطفی برای بازبینی اساسی خواهد بود؟ منتقدان امیدوارند که صدای این انتقادها شنیده شود تا رویدادی با چنین سابقه ای، از فراموشی نجات یابد.
منبع: تسنیم
چهل وسومین دوره جشنواره جهانی فیلم فجر امروز در حالی آغاز می شود که مجموعه ای از ابهام ها، تأخیرها و بی برنامگی ها، تصویری کم رمق از یکی از قدیمی ترین رویدادهای سینمایی کشور ساخته است؛ جشنواره ای که پس از سال ها رفت وآمد میان استقلال و ادغام در بخش ملی، امسال بار دیگر به صورت مستقل برگزار می شود و برای بار اول میزبان خویش را به شیراز سپرده است.
با این حال، هرچه به زمان آغاز رویداد نزدیک شدیم، نشانه های بیشتری از ضعف ساختاری و اجرائی آن آشکار شد؛ تا جایی که بسیاری از فعالین رسانه ای باور دارند اگر قرار بود استقلال بخش بین الملل به چنین کیفیتی ختم شود، شاید ادامه دادن مدل پیشین هرچند نه بی نقص دست کم با این حجم از بی توجهی و سکوت همراه نبود.
یکی از اصلی ترین انتقادها به این نوبت، سکوت سنگین بخش خبری و روابط عمومی جشنواره است؛ بخشی که بجای ایجاد جریان رسانه ای، اطلاع رسانی شفاف و پاسخ گویی، در عمل خاموش بوده و کمترین ارتباط را با خبرنگاران برقرار کرده است. نتیجه این وضعیت، انزوای بیشتر جشنواره و کاهش قابل توجه رغبت رسانه ها برای پیگیری اخبار و برنامه های آنست.
انتشار جدول نمایش فیلم ها هم امیدها را افزایش نداد؛ برعکس، این جدول نشان داد که جشنواره در زمینه محتوا هم حرف چندانی برای گفتن ندارد. اتکای افراطی به یک کلیدواژه شاعرانه که گفته می شد قرار است در جوار حافظ و سعدی جلوه ای تازه پیدا کند، در عمل به طرحی ناهماهنگ و نامناسب بدل شده که بیشتر شبیه آوایی ناخوش در جمع پرندگان خوش صداست تا انتخابی هنری یا هویتی.
یکی از انتظارات جدی، حضور فیلم صدای هند رجب بود؛ اثری که می توانست حداقل در امتداد اهداف اعلام شده جشنواره در ارتباط با دفاع از مردم فلسطین معنا پیدا کند.
این مطلب موزیک خوان را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب