عادل آروند:
مرزبندی در موسیقی جایگاهی ندارد
موزیک خوان: هنرمند موسیقی پاپ ایران معتقد می باشد مرزبندی در موسیقی جایگاهی ندارد اما نباید از این فضای باز برای تولید موسیقی مصرفی استفاده نمود.
عادل آروند نخستین دارنده گواهی های آهنگسازی حرفه ای از Steinberg و Ableton آلمان وتنها ایرانی دارنده گواهی آهنگسازی پروتولز نسل جدید از کمپانی Avid آمریکا است. وی با وجود سن کم توانسته راه عبور از مرزهای بین المللی موسیقی را به خوبی بشناسد.
آروند متولد ۱۳۷۱ است و موسیقی را از کودکی دنبال کرده است. استادانی همچون تیگران مزروپیان و محمد سعید شریفیان، حمزه یگانه و محمد رضا ظریف او را تعلیم داده اند. سبک او پاپ است و بگفته خودش از موسیقی مصرفی دوری می کند.
وی کارهای بسیاری در زمینه موسیقی داشته که از این میان می توان به خوانندگی در ارکستر ایران-اتریش و ارکستر آنسامبل مسایا، تدریس پیانو و آهنگسازی، سرپرستی گروه کاما، سرپرستی گروه کودک و نوجوان سرای هنر، نوازندگی پیانو و تنظیم ارکستر در کنسرت ترانه های قدیمی، اجراهای پژوهشی و همین طور نوازندگی هارمونیکا، درامزوگیتاربیس و... را نام برد. وی قبل از گرایش به پاپ سبک جز را تجربه کرده است.
خبرنگار موسیقی ایرنا پیرامون جایگاه موسیقی پاپ ایران در جهان و آنچه به صورت ایده در ذهن زیبایی پرداز هنرمند نقش می بندد با این هنرمند به گفتگو پرداخته که می خوانید.
الهامات هنری زمان و مکان ندارد
ایرنا: ایده آهنگهایی که می سازید از کجا نشات می گیرد؟ و چگونه؟
آروند: هرجایی ممکنست این اتفاق بیفتد. از یک جایی به بعد موسیقی و ریتم ها و ملودی ها درونی می شوند و انگار یکی دارد یک ملودی یا ریتم را توی گوش آدم زمزمه می کند. ایده ها هر لحظه و هرجایی ممکنست به ذهنم خطور کند! مثلا هنگام پیاده روی، موقع کار کردن، در روزمره ترین کارهای زندگی! بعد آنها را با خود زمزمه کرده و با خودم می خوانم. جالب است که بیشتر زمان هایی این حالت به وجود می آید که درحرکت هستم یا به صورتی از منطقه امن ذهنم خارج شده ام. بنا بر این است که سفر را بسیار دوست دارم، چون سبب زایش در ذهنم می شود.
ایرنا: در زمینه موسیقی بین المللی فعالیت میکنید اما موسیقی تان رگه هایی از احساس شرقی را باخود دارد. چه اصراری به این کار دارید؟
آروند: موسیقی بین المللی هم طی زمان به حد اشباع خود رسیده است، بنا بر این هم است که مخاطب خارجی هم از کارهای جدید و خلاقانه استقبال می کند. یکی از راه های ایجاد تنوع در موسیقی، تلفیق یا وجود رگه های میکس موسیقی از نقاط مختلف دنیاست.
چند روز پیش یک مقاله می خواندم، برای خودم جالب بود که دیدم یک دموگرافیک از مخاطبان استریم موسیقی روی پلت فرم های بزرگ موسیقی دنیا، موسیقی اسپانیایی را در جایگاه دوم پس از انگلیسی با فاصله کم قرار داده بود و این مخاطبان را عموما کشورهای انگلیسی زبان و دیگر کشورهای اروپایی تشکیل می دادند. این بدان معناست که امروزه حوزه نفوذ موسیقی از حد زبان و مرزهای خاکی خارج شده و بعنوان زبانی بین المللی برای برقراری ارتباط مطرح گردیده است.
ایرنا: باتوجه به فعالیتی که دارید اساسا در ابتدا از موزیسینی ایده گرفته و یا تقلید کرده اید. چه کسانی بوده اند؟ و چرا؟
آروند: تقلید خیر ولی ایده و الهام چرا و بسیار. برای من یک یا چند نفر محدود نبوده اند. همین الان اسامی خیلی از ذهنم گذشت. من چندین سال مسیرهای مختلف نوازندگی سازهای مختلف و خوانندگی درسبک های مختلف را تجربه کرده ام و بر همین اساس، در هر دوره الگوهای همان فضا را برای خودم داشته ام و با سیر از موسیقی کلاسیک به جز، پاپ، الکترونیک و آرندبی از بزرگان همان دوره الهام گرفته ام، ولی اگر بخواهم خیلی گزینشی از کسانی نام ببرم که در هر دوره تاثیر قابل توجهی بر موسیقی من گذاشتند، می توانم بگویم هارمونی و ریتم را خیلی وقت ها از شوپن و دیو بروبک، ملودی را از ایمی واینهاس و فرید الاطرش سوری، تحریرهای آوازی را از لیونل ریچی، اریک کلپتون و ریانا و فضای ترانه را از لئونارد کوهن و سهراب سپهری ایده می گیرم. در فضای تنظیم کارهای الکترونیک هم، بیشتر کارهای تنظیم کننده های معاصر که شباهت صوتی دارند مثل مارتین گریکس و فلیوم و حتی کارهای تنظیم کننده های داخلی را هم گوش می کنم و خیلی وقت ها حتی از اینها ایده و الهام می گیرم.
برای نهادینه شدن قانون کپی رایت راه درازی در پیش داریم
ایرنا: مرز بین تقلید و الگوبرداری و تاثیرپذیری باریک است. چگونه از هم تشخیص داده می شود؟
آروند: در حال حاضر خوشبختانه در دنیا قوانین کپی رایت موسیقی بسیار پیشرفت کرده است و مرزهای دقیقی را برای تشخیص الگوبرداری و کپی کاری تعیین کرده اند. حتی الگوریتم های کامپیوتری، پلت فرم ها، آهنگ ها و سمپل های کپی را می توانند تشخیص دهند و کار راحذف کنند. البته در ایران هنوز دراین زمینه عقب هستیم و جای کار زیادی دارد. توی پرانتز این نکته را اضافه کنم که به نظر من، تقلید سبک و ملودی خیلی وقت ها ایرادی ندارد. شاید در مواردی هم نتوان از تقلید اجتناب کرد چون گاهی می تواند حتی از لحاظ زیبایی هم مناسب باشد. به هر حال تولیدات همه هنرمندان از آموزش ها و فضاهایی که درآن ها رشد کرده اند شکل می گیرد و کسی نمی تواند ادعا کند که صد درصد کار تولیدی اش، بدیع و مبتکرانه و بدون شباهت به اثر دیگری است. مشکل با کپی عینی است. چون کسی ساعت ها و روزها، زحمت اشخاص دیگر را بدون دریافت لیسانس و توافق یا پرداخت مبلغ مربوطه به صاحب اثر در کار خودش و به نام خودش اضافه می کند.
من هم به شخصه برای این که گرفتار تقلید ناخواسته نشوم، هر موقع که می خواهم دست به تولید و تکمیل اثر بزنم، اهتمام می کنم چند روزی موزیک و صدای هیچ خواننده ای را گوش ندهم که موقع کار ذهنم خالص و از صداهای بیرونی خالی باشد. تاثیر پذیری را هم اتفاقی مثبت تلقی می کنم چونکه موسیقی یک محصول بسته نیست و در حالت ایده آلش لازم است که بتواند با محیط و دیگر ملودی ها و ریتم ها رابطه معنایی یا سبکی داشته باشد.
ایرنا: چه زمانی تاثیرپذیری اهمیت پیدا می کند؟
آروند: سوال خوبی پرسیدید! در حقیقت نمی گردد زمان اثر پذیری را کنترل کرد، چون اثرش عموما به شکل طولی در کار یک هنرمند و باتوجه به آموزش هایی که دیده یا موسیقی هایی که طی روز، در شبکه های اجتماعی و دیگر رسانه ها می شنود شکل می گیرد. ولی به نظر من تاثیرپذیری مهم و لازم است، چونکه این حسی که از ترکیب آثار به وجود می آید، موجب پختگی کار و شامل شدن درصد بزرگ تری از سلایق جامعه می شود. مرزبندی در موسیقی جایگاهی ندارد و من هیچ نوع مرزبندی ای در این هنر قائل نیستم. چون آنقدر المان های مختلف آثار موسیقی در هم ترکیب شده اند که شما در هر موسیقی روز می توانید المان هایی از آثار دوره های مختلف را بشنوید.
موسیقی مصرفی تاریخ انقضا دارد
ایرنا: در روزهایی که همه به فکر تولید کارهای مصرفی و گذرا هستند چرا به ماندگاری فکر می کنید؟ که هم دشوار است و هم حدودا کمتر اتفاق می افتد؟
آروند: چون کارهای گذرا تاریخ مصرف دارند و احیانا به همان سرعتی که در بین مردم جا افتادند و رشد کردند از خاطره ها محو می شوند و موزیک دیگری بلافاصله جایگزینشان می شود. در عمل برای خواننده یا هنرمند هم آورده ای ندارد. البته تا تعریف آورده از دید هنرمند چه باشد؟ بعضی ها فقط دوست دارند آهنگشان در میهمانی ها یا دورهمی ها پخش شود. بعضی ها هم تور کنسرت موفق دور دنیا می خواهند. من آمده ام که بمانم، کلید ماندگاری هم احترام به مخاطب است. من معتقدم که مخاطب به تفاوت گاهی موج سواری با آهنگی برای تمام ایام آشناست و انتخاب می کند. همانطور که نمونه های خیلی خوبی هم از هنرمندان داخلی یا خارجی داریم که سال هاست با آهنگهایشان خاطره داریم و همچنان منتظر قطعات جدیدشان هستیم و بزرگان دیگری هم که از بین ما رفته اند اما آثارشان همچنان زنده است.
ایرنا: برای ماندگاری نیازمند جزییاتی هستید که به صورت علمی و حرفه ای شما را متمایز از دیگران کند. این جزئیات برای شما چه چیزهایی بوده و هستند؟
آروند: من از شروع راهم به این مساله توجه خاصی داشته ام و از تقلید کورکورانه گریخته ام، برای همین هم اهتمام کرده ام که کاراکتر لحن و صدای خودم را پیدا کنم و کارهای بقیه را قرقره نکنم تا بتوانم یک حس ناب و بی آلایش را به مخاطبان خود منتقل کنم. همین طور در تولید موسیقی ام ریتم و فضاهایی که تابحال در موسیقی فارسی نبوده یا کمتر بوده را دخیل کردم، استانداردهای کیفی و حرفه ای این کار را رعایت می کنم و برای جنبه های ظاهری، تصویری و عام کار هم به افراد خبره این کار مراجعه خواهم کرد تا تصویر مناسبم را ایجاد کنند.
امیدوارم که این موارد بتوانند آن ترکیب حرفه ای متمایز را ایجاد کنند. البته من همیشه گوش شنوا نسبت به پیشنهادات و اصلاحات افراد خبره دارم و اگر خللی در ضمن مسیر باشد حتما می پذیرم و اصلاحش می کنم. هرچند که واقعا دشوار است و نیاز به پوست کلفتی بسیار دارد، چون کاراکتر و صداهای جدید همیشه در ابتدای کار با یک مقاومت نسبی رو به رو می شوند تا جای خودشان را تا بازار یا جامعه پیدا کنند. من اعتقادم این است که هر هنرمندی بزرگ یا کوچک، جایگاه خودش را دارد و نه جای کسی را تنگ می کند و نه کسی می تواند آن جایگاه را از او بگیرد.
انتشار تک آهنگ امروزه در همه جای جهان باب شده است
ایرنا: علت اینکه مانند دیگران به انتشار تک آهنگ اقدام می کنید پیوستن به جرگه دیگران است؟ چرا از انتشار آلبوم سرباز می زنید؟
آروند: از آلبوم سرباز نمی زنم و حتی یک خبر خوب هم دارم، پیش تولید آلبومم شروع شده است و انشالله برای سال آینده به ثمر می رسد. اما یک سری موارد را باید مطرح کنم. تک آهنگ یک سری مزایا دارد، سریع تر به نتیجه می رسد، هزینه کمتری دارد، چالش های مجوزی بمراتب کمتری دارد، تمایل رسانه های پخش به تک آهنگ بیشتر است و آسان تر اثر را دسته بندی می کنند. همین طور سطح تماس را با مخاطب بیشتر می کند و موجب می شود تا تولید آلبوم بعدی هنرمند فراموش نشود. حقیقتا، این یک روند برای تمام موزیسین های دنیاست و منحصر به من نیست، من هم تمایل دارم قبل آلبوم تک آهنگ یا قطعاتی را از آلبوم یا خارج از آن منتشر کنم، فکر می کنم عزیزان مخاطب هم اینجوری بیشتر دوست داشته باشند.
بهشت را به بها می دهند نه به بهانه
ایرنا: ارتباط با مخاطب برایتان اهمیت دارد یا فقط خودتان را درنظر می گیرید؟ و بعد دنبال مخاطبید؟
آروند: این سوال زیاد از من پرسیده می شود و جواب من هم این است که در کار ما یعنی موسیقی، هنرمند و مخاطب از هم جدا نیستند. برای اینکه طبییعی است که هنرمند کاری را که خودش دوست نداشته باشد، نمی تواند تولید و حتی با کیفیت و به خوبی اجرا نماید. از آن طرف هم موسیقی برای شنونده است، برای مخاطب و اگر خواننده یا آهنگساز به مخاطب توجه نداشته باشد عملا آب در هاون کوبیده است. راهکار من هم برای برقراری این رابطه دوطرفه رسیدن به سلیقه یا فضای مشترک با شنیدن بازخورد طی پخش کارهای قبلی و ایجاد گروه های کانونی برای شنیدن اثر در حین تولید است. حتی خیلی دوست دارم یک طرحی که در ذهنم است و در دنیا جدید است را در آینده اجرا کنم که آن هم ایجاد پایگاه طرفداری است که به طرفداران امکان دسترسی به ترانه ها و ملودی های آهنگ های پخش نشده و در حین تولید، پیشنهاد و انتقاد و حتی امکان ارسال پیام مستقیم را بدهد و به صورتی مخاطب در تولید اثر خواننده محبوبش وارد می شود، به نظر من چه گنجینه ای بزرگ تر از این؟!
اما ای کاش با هنرمندان، ورزشکاران، فعالان اقتصادی، نظامی و خلاصه هر کسی که دارد برای بهبود خودش و کشورش تلاش می کند و زحمت می کشد، مهربان تر باشیم. اینها سرمایه های اجتماعی ملت ما هستند و راحت به دست نیامده اند که بهشت را به بها می دهند نه به بهانه.
منبع: musicreader.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب