نقاره نوازی مازندران به نام هنرمند آملی به ثبت رسید
به گزارش موزیک خوان در جلسه شورای ملی ثبت میراث فرهنگی ناملموس که شانزدهم دیماه جاری با حضور داوران و کارشناسان فرهنگی در سالن اجتماعات وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی برگزار شد، مهارت در ساخت و نواختن ساز محلی دِسَرکوتِن یا همان نقاره به نام ˮمحمدرضا هاشمیˮ هنرمند آملی به ثبت رسید.
به گزارش روابط عمومی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی مازندران، "محمدرضا هاشمی" هنرمند فعال موسیقی متولد سال ۱۳۶۲ در شهرستان آمل، عضو خانه موسیقی ایران و دارای تحصیلات کارشناسی موسیقی از دانشگاه علمی کاربردی فرهنگ و هنر واحد پنج مازندران است.
این جوان آملی مدت ۱۵ سال سابقه آموزش ساز دَف و نقاره را در کارنامه خود دارد و از سال ۱۳۷۹ با فراگیری ساز دف پا به عرصه موسیقی گذاشت و بعد از گذراندن دوره های آموزشی بعنوان مربی آموزش در آموزشگاه موسیقی چاووش و سپس در آموزشگاه های آفتاب نو بابل، هفت افرنگ قائمشهر، فرهنگ خانه مازندران و کیان آوای ساری به فعالیتهای هنری خود ادامه داد.
در این گزارش عنوان شد که این هنرمند آملی بعنوان سازنده ساز کوبه ای دسرکوتن یا نقاره به مدت چهار سال در دومین دوره جشنواره موسیقی لیلم مورد تقدیر قرار گرفت.
همکاری و نوازندگی در تهیه آلبوم های فاخر موسیقی مانند آلبوم های گنجینه موسیقی مازندران، موسیقی حماسی مازندران، کوه سر ککی، خوشرو خونش، خونش اسحاقی و خوشرو و سابقه حضور در کنسرت هایی مانند راست پنجگاه در آمل در سال ۱۳۸۹، چهارگاه با استاد نبی احمدی در سال ۱۳۸۸، بخوان ای چرخ در سال ۱۳۹۳، همکاری با گروه رازمهر به سرپرستی ذبیح واحدی در سال ۱۳۹۶ و همراهی با استادان خوشرو و اسحاقی در سال ۹۷ ازجمله سوابق هنری این هنرمند آملی عنوان شد.
ساز دسرکوتن یا نقاره در انواع و اندازه های مختلف در نقاط مختلف ایران وجود دارد. در شمال ایران و در مازندران این ساز از ۲ کاسه سفالین یکی بزرگتر با قطر حدود ۲۲ سانتیمتر و دیگری کوچکتر با قطر حدود ۱۶سانتیمتر تشکیل شده است.
هر دو کاسه به صورت مخروطی شکل است که ته کاسه بسته و طرف دیگر باز است و پوست به روی آن کشیده می شود. قطر کاسه های نقاره مختلف مازندران کمی متفاوت می باشد. نقاره را با دو قطعه چوب که اندازه هر چوب ۲۵ تا ۲۷ سانتیمتر است می نوازند. قطر یکی از چوب ها حدود نیم سانتیمتر کلفت تر از دیگری است که از چوب کلفت تر برای نقاره بزرگ و از چوب دیگر برای نقاره کوچک استفاده می شود. کلفتی قطر چوب هم برای ایجاد تفاوت و تمایز میان نت ها و گامها است.
پوست نقاره را در زمان قدیم از پوست گراز انتخاب می کردند ولی هم اکنون از پوست گاو استفاده می نمایند. برای بستن پوست به کوزه از روده گاو بعنوان طناب استفاده می نمایند و دور تا دور کوزه را با روده گاو، به صورت گره ای می بندند و دور کاسه معمولا به وسیله همان طناب روده ای با گره های به هم وصل می شوند.
اندازه های نقاره در مناطق مختلف کشور متفاوت می باشد. نقاره معمول" همراه با ساز سُرنا نواخته می شود که از سازهای سنتی مردم مازندران است. نقاره از خانواده سازهای کوبه ای بوده و چون حجم دو کاسه هم با هم متفاوتند ازاین رو صدای آنها هم مختلف است.
در موسیقی مازندرانی معمولا همراه با سرنا، یک یا دو نقاره نواخته می شود که نوازندگان نقاره با مهارتی خاص و با هماهنگی هم، ریتم های مختلفی را می نوازند که بسیار شنیدنی است.
منبع: musicreader.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب