استاد نی ایران کار کدام هنرمند را پسندید؟
موزیک خوان: «حسن ناهید» 28 بهمن 1401 در 79 سالگی از دنیا رفت. او که از معدود بازماندگان نسل نامداران موسیقی سنتی ایران بود، استاد برجسته نی نوازی محسوب می شد. این هنرمند محجوب در جریان ثبت تاریخ شفاهی هنرمندان پیشکسوت ایران، با صراحت بیشتری درباره ی خودش و همکارانش سخن گفته است.
در کتاب تاریخ شفاهی حسن ناهید که با تالیف آزاده صالحی، به زودی توسط مؤسسه هنرمندان پیکشسوت منتشر می شود و قسمتی از آن به مناسبت چهلم وی در اختیار ایسنا قرار گرفته، استاد نی نواز درباره ی اینکه از بین هنرمندان امروز، کار چه کسی را می پسندد، گفته است:
«واقعیت این است که در میان هنرمندان معاصر و جوان، سبک تازه ای به وجود نیامده، شاید به این خاطر که اغلب جوانان مقلدند. معتقدم، نوازنده با تاکید بر ذوق و قریحه ای که در عرصه موسیقی دارد می تواند به سبک های شخصی و دلخواه خود برسد. نکته بعدی این است که اغلب نوازندگان جوان که به نواختن سازهای مختلف می پردازند، فقط ساز می زنند ولی شور و احساسی را در شنونده ایجاد نمی کنند. خاطرم هست وقتی استاد شهناز یک زخمه به تار می زد، آدم تا مدت ها دگرگون می شد. بدین جهت معتقدم ایجاد حس در نوازندگی و انتقال آن به شنونده مسئله مهمی است که امروز نزد اغلب هنرمندان جوان نادیده گرفته می شود و جوانان بیشتر به مهارتهای نوازندگی تکیه می کنند که کافی نیست. من به عنوان یک مخاطب موسیقی دوست دارم آهنگی را گوش دهم که روح داشته باشد. بطور مثال خوانندگانی مانند غلامحسین بنان، عبدالوهاب شهیدی، محمودی خوانساری، ادیب خوانساری، نادر گلچین و غیره، هرکدام برای خود سبک منحصر به فردی داشتند. متاسفانه امروز اغلب جوانان در موسیقی، یک هنرمند را الگوی خود قرار می دهند و از او تقلید می کنند. حرف من با کسانی که از بزرگان موسیقی تقلید می کنند این است این بزرگان که بوده اند و کار خودشان را کرده اند، شما باید چیزهای تازه ای در نوازندگی و خوانندگی تان به وجود بیاورید که متعلق به سبک شخصی خودتان باشد.»
وی در این گفت وکو با صراحت گفته است: «تقریبا در این سال ها هیچ نوع موسیقی من را جذب نکرده که علاقمند باشم آنرا دوبار گوش بدهم. ولی هنوز کار هنرمندانی چون مرتضی خان محجوبی را که متعلق به هفتاد سال پیش است، بارها گوش می دهم. واقعیت این است که کار هنرمندان نسل های جوان تر مرا جذب نکرده است.»
ناهید همین طور در این گفت و گو که حدود یک سال پیش انجام شده، در پاسخ به این پرسش که اگر امروز قرار باشد با هنرمندی هم نوازی کند، دلش می خواهد با کدام هنرمندان باشد؟ اینگونه سخن گفته است: «البته در سالهای اخیر با هنرمندان جوان تر مانند استادان کیوان ساکت، لوریس چکناواریان، کیخسرو پورناظری، مهیار فیروزبخت، فرهادپور و غیره هم کار کرده ام. ولی اگر قرار باشد زمان به عقب برگردد دلم می خواهد باز هم با همان نوازندگانی که در یک دوره با هم کار می کردیم فعالیت داشته باشم. یکی از آنها که خیلی زود هم از میان ما رفت، رضا ورزنده نوازنده سنتور بود. به نظرم او به مدلول واقعی اعجوبه ای در سنتور بود و استاد ریتم لقب گرفته بود. یادم هست حتی سنتورش هم به لحاظ ساختاری با سنتورهایی که تا آن زمان دیده بودم فرق داشت که البته ساخت پدرش بود. دو طرف این سنتور سیم سفید بود، درحالی که سنتور همیشه یک سیم سفید دارد و یک سیم زرد. آنچه برای من در نوازندگی او جالب بود، این بود که وقتی می خواست در دستگاه شور بزند، موقعی که روی سلمک می رفت، کوک عوض نمی کرد؛ درحالی که بقیه نوازندگان سنتور به اینجا که می رسند، باید کوک را عوض کنند، ولی استاد ورزنده خرک را با بهره گیری از قوه دقیق شنیداری که داشت، همان لحظه کوک می کرد. حیف! خیلی زود درگذشت.»
مراسم نکوداشت حسن ناهید در ایسنا - ۱۳۹۲
منبع: musicreader.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب