درباره یك حاشیه مهم؛
وقتی گاف بیش از دروغ هزینه دارد!
موزیک خوان: اشتباه مسلم مجری یک برنامه تخصصی موسیقی در تلویزیون، هر چند در گام نخست تنها صورت یک گاف غیرقابل توجیه را داشت اما در گام دوم صورت دروغ به خود گرفت و این یکی نیازمند یک واکنش رسمی است.
خبرگزاری مهر - گروه هنر- محمد صابری: واقعیت این است که در تیتر این مطلب، بجای واژه «دروغ» می شد از کلیدواژه های دیگری چون «بی اخلاقی» و حتی «وقاحت» هم استفاده کرد، اما آنچه بیش تر بلای جان اعتبار یک رسانه است و نباید نسبت به آن بی تفاوت بود، همین «دروغ» است. بلایی که بدون شک می توان آنرا خروجی و محصول منطقی نهادینه شدن همان بی اخلاقی در یک فضای رسانه ای هم دانست. اما صحبت از کدام «دروغ» است؟
«اجازه دهید دقیق تر و شفاف تر بگویم؛ روز گذشته تولد استاد پرویز مشکاتیان بود که ۵۴ سال عمر کردند و من توضیحات ریزتر نمی دهم، چون شما خودتان استاد هستید و بهتر از من می دانید که در سال ۸۸ استاد به رحمت خدا رفتند. برای فرزندشان، آئین مشکاتیان عزیزم که خوب سنتور می زند و راه پدر را ادامه می دهد، آرزوی سلامتی کردم. برای استاد پرویز مشکاتیان چگونه آرزوی سلامتی کنم، وقتی که از پیش ما پر کشیده و رفته. البته روح او بالنده و قطع به یقین سازنده روح ما است. من برای خانواده و فرزندان ایشان سلامتی آرزو کردم. به ویژه برای آوا مشکاتیان و آئین مشکاتیان عزیز…» این جملات حاصل تکاپوی مجری یک برنامه تخصص موسیقی در قاب تلویزیون برای توجیه یک «گاف» است.
محمد اسکندری مجری نه چندان نام آشنای تلویزیون که اجرای برنامه «ترانه باران» از شبکه «شما» را برعهده دارد، دو روز پیش و به بهانه همزمانی با سالروز تولد استاد پرویز مشکاتیان در تقویم، روی «آنتن زنده» برای استاد آرزوی سلامتی کرد، بی توجه به این واقعیت که این هنرمند بنام و چهره شاخص حوزه موسیقی ۱۲ سال قبل تر درگذشته است. این همان «گاف» غیرقابل توجهی است که به ویژه در قاب یک برنامه تخصصی موسیقی، عجیب بودن ش بیشتر به چشم می آید اما آنچه موضوع به مراتب حائز اهمیت تری است، پناه بردن به «دروغ» برای توجیه این گاف است که درباره آن نکاتی قابل ذکر است.
اول؛ باید پذیرفت که «گاف» جز لاینفک پروسه برنامه سازی به ویژه از نوع «زنده» در قاب تلویزیون است. نه فقط حافظه مخاطبان که بصورت ویژه تر حافظه برنامه سازان در ادوار مختلف سرشار از گاف های ریز و درشتی است که گاه یک برنامه زنده را تا مرز تعطیلی نیز پیش برده اما در همه نمونه ها این اصل پذیرفته شده مدنظر قرار دارد که هرچند بهتر این بود که از این دست اشتباهات پیش گیری شود اما مصون ماندن صددرصدی از خطاهای احتمالی، تقریباً نا ممکن است. در نمونه اخیر هم هر چند درست تر آن بود که مجری برنامه، هر چقدر هم ناآشنا با فضای تخصصی موسیقی، برای گرامیداشت نام یک هنرمند روی آنتن زنده، درباره او بیشتر کسب اطلاع می کرد و حداقل بدون یک سرچ ساده اینترنتی روی آنتن ظاهر نمی شد، اما واقعیت این است که تخصصی اصلی «مجری» همان گونه که از نامش عیان است «اجرا» است و ایراد اصلی در رقم خوردن این بی دقتی روی آنتن زنده تلویزیون، متوجه تیم تحریریه و مشخصاً «سردبیری» این برنامه تخصصی است که موظف به تولید محتوای بی نقص و قرار دادن آن در اختیار مجری برنامه بوده اند. امیدواریم این استدلال با این پاسخ مواجه نشود که «چه دل خوشی دارید، تحریریه و سردبیر کجا بود؟!»
«قبول اشتباه» و کوشش برای جبران، در این موارد نه یک «انتخاب» که یک «الزام» حرفه ای و اخلاقی است. الزامی که به وضوح در نمونه برنامه «ترانه باران» نه فقط از طرف شخص مجری که از طرف عوامل برنامه، مسئولان شبکه و بالاتر از آن مدیران مرتبط در سازمان صداوسیما نادیده گرفته شده و این نادیده گرفتن، مصداق بارز «توهین به مخاطب» است دوم؛ چند روز قبل تر بود که حاشیه حضور دو میهمان در برنامه «خندوانه» و لحن و ادبیات نامناسب آنها نسبت به «نویسندگان» طیفی از واکنش های رسمی و غیررسمی را از طرف فعالان صنوف ادبی به همراه داشت. در واکنش به این اعتراضات رامبد جوان در اقدامی قابل تحسین «بی ملاحظگی» صورت گرفته از طرف خود، تیم تولید برنامه و ناظران پخش شبکه را پذیرفت و صراحتاً از «نویسندگان» عذرخواهی نمود. اشتباه در یک برنامه ضبطی، به مراتب غیرقابل توجیه تر از برنامه «زنده» است اما «قبول اشتباه» و کوشش برای جبران، در این موارد نه یک «انتخاب» که یک «الزام» حرفه ای و اخلاقی است. الزامی که به وضوح در نمونه برنامه «ترانه باران» نه فقط از طرف شخص مجری که از طرف عوامل برنامه، مسئولان شبکه و بالاتر از آن مدیران مرتبط در سازمان صداوسیما نادیده گرفته شده و این نادیده گرفتن، مصداق بارز «توهین به مخاطب» است.
سوم؛ این که مجری و یا برنامه سازی در این سطح حاضر به قبول اشتباه و تن دادن به «عذرخواهی» نیست به خودی خود یک لطمه است، اما همان گونه که در ابتدا اشاره شد، مورد عجیب و غیرقابل قبول در این نمونه اخیر، نمایش عیان یک وقاحت تمام عیار در مقابل مخاطبان رسانه ملی است. این که به دروغ ماجرا بگونه ای دیگر روایت شود و برداشت و اعتراض بخش عمده ای از مخاطبان و علاقمندان به حوزه موسیقی نسبت به این برنامه با جمله عجیب «برای استاد پرویز مشکاتیان چگونه آرزوی سلامتی کنم، وقتی که از پیش ما پر کشیده و رفته!» پاسخ داده شود، دیگر از جنس یک «گاف» نیست. مشخص است که مجری و مهم تر از او همان تیم تحریریه و سردبیری که امید داریم وجود خارجی داشته باشند، برای «ماستمالی» اشتباه محرز صورت گرفته بر روی آنتن، هم فکری کرده و به این جمع بندی رسیده اند که اینطور از چاله «گاف» به چاه «دروغ» پناه ببرند. موضوع رفتار فردی شخص مجری برنامه نیست، مهم تر از آن نبود سازوکارهایی که هزینه اتخاذ چنین تصمیمی را در قاب رسانه ملی بالا ببرد. سازوکاری که درباره آن نکات گفتی بسیار است.
چهارم؛ محمد اسکندری، هرچند در این مورد اشتباه غیرقابل اغماضی مرتکب شده اما الزاماً به معنای آن نیست که او مجری ناتوانی است. «تجربه» با اهمیت ترین دارایی و پشتوانه برای همه فعالان حوزه رسانه به ویژه رسانه ای در مختصات تلویزیون است و او هم مانند پیشکسوتانش می تواند این تجربه را تبدیل به اندوخته ای برای ادامه مسیر حرفه ای خود کند. هجمه رسانه ای به شخص او هم بطور قطع نمی تواند تضمینی برای پیش گیری از تکرار این قبیل حواشی در قاب تلویزیون شود اما حساسیت نسبت به این اتفاق و مهم تر از آن واکنش رسمی، هم از ضروریات احترام به مخاطب است، هم می تواند منجر به ترمیم اعتبار رسانه ملی شود.
پنجم؛ در ابتدای متن از حساسیت نسبت به «اخلاق» گفتیم. کاش نه فقط در «رسانه ملی» که در اتمسفر رسانه ای این روزها که به شدت متأثر از مقتضیات ابزارهای رسانه ای جدید برخاسته از فضای مجازی است، هزینه «بی اخلاقی» ها بیش از هزینه «گاف» ها باشد؛ حتی اگر پرداختن به اولی، به اندازه دومی «مشتری» دست به کامنت و لایک در این بازار نداشته باشد.
منبع: musicreader.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب